Επιτομή:
Η αυχεναλγία αποτελεί μία από τις συνηθέστερες μυοσκελετικές παθήσεις και χαρακτηρίζεται από την επιμονή των συμπτωμάτων της που με την πάροδο του χρόνου την καθιστούν σε μια χρόνια πάθηση. Παρότι τις περισσότερες φορές δεν αναγνωρίζονται από τον ασθενή, οι παράγοντες πρόκλησης της αυχεναλγίας σχετίζονται τόσο με τον τρόπο ζωής, το εργασιακό περιβάλλον, την ύπαρξη άγχους και τις καθημερινές δραστηριότητες και συνήθειες, όσο και με την ύπαρξη παθολογικών ανατομικών χαρακτηριστικών (ανατομικές δυσμορφίες) που σχετίζονται με τη λανθασμένη εργονομία του σώματος και την καταπόνηση του μυοσκελετικού συστήματος. Ανάμεσα στις μεθόδους αντιμετώπισης της αυχεναλγίας, σημαντική θεωρείται η χειροθεραπεία, η εφαρμογή της οποίας υποστηρίζεται ότι επιφέρει μείωση της αναπηρίας και της έντασης του πόνου, καθώς και βελτίωση της λειτουργικότητας και της ποιότητας ζωής, βοηθώντας τον ασθενή να επιστρέψει στην καθημερινότητά του. Ωστόσο υπάρχουν στοιχεία που αμφισβητούν την αποτελεσματικότητά της χειροθεραπείας. Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από αντιφάσεις και συχνά σχετίζονται με μεθοδολογικά προβλήματα των μελετών που υποστηρίζουν την εφαρμογή της.
Σκοπός: Πρωταρχικός σκοπός της παρακάτω μελέτης είναι η εκτίμηση των επιδράσεων της χειροθεραπείας σε ασθενείς με χρόνια αυχεναλγία. Επιπλέον στόχο, αποτελεί η εξέταση για το αν είναι προτιμότερη η μεμονωμένη εφαρμογή χειροθεραπευτικών τεχνικών, ή η συνδυαστική εφαρμογή τους με άλλες θεραπευτικές μεθόδους της κλασσικής φυσικοθεραπείας και της χειροθεραπείας.
Μεθοδολογία: Οι απαραίτητες πληροφορίες για την ολοκλήρωση της εργασίας συγκεντρώθηκαν από επιστημονικά συγγράμματα και άρθρα από την διεθνή βάση PubΜed. Τα επιστημονικά άρθρα αφορούσαν έρευνες με μορφή τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμών (RCT) στις οποίες τα δείγματα αποτελούνταν από ενήλικα άτομα με εμφανείς επιπλοκές λόγω αυχεναλγίας.
Αποτελέσματα: Από τις 11 τυχαιοποιημένες μελέτες που συλλέχθηκαν, οι 8 έδειξαν ότι η εφαρμογή των τεχνικών χειροθεραπείας στις ομάδες παρέμβασης, έχοντας είτε αποκλειστικό είτε συμπληρωματικό ρόλο στο πλάνο αποκατάστασης, επέφερε μεγαλύτερη επίδραση στη βελτίωση της λειτουργικότητας, του πόνου και των υπόλοιπων συμπτωμάτων των ασθενών, σε σχέση με τις ομάδες ελέγχου που υποβλήθηκαν είτε σε κλασσική φυσικοθεραπεία είτε σε εκτέλεση ασκήσεων. Στις υπόλοιπες 3, παρατηρήθηκε ότι ο συνδυασμός χειροθεραπείας και ασκήσεων στις ομάδες παρέμβασης, επίσης επέφερε αντίστοιχα θετικότερα αποτελέσματα, συγκριτικά με την εφαρμογή κλασσικής φυσικοθεραπείας στις ομάδες ελέγχου.
Συμπεράσματα: Η παρούσα έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τόσο η αποκλειστική, όσο και η συνδυασμένη (με ασκήσεις ή κλασσική φυσικοθεραπεία) εφαρμογή χειροθεραπευτικών τεχνικών, επιφέρει μεγάλη βελτίωση της λειτουργικότητας, της έντασης του πόνου και της συμπτωματολογίας των ασθενών. Ως εκ τούτου, η χρήση της κρίνεται απαραίτητη στην αποκατάσταση της χρόνιας αυχεναλγίας. Ωστόσο παραμένει η ανάγκη για επιπλέον διερεύνηση και εκτίμηση των επιδράσεών της.
