Νοσηλευτική θεώρηση της σημασίας της σωματικής άσκησης στην υγεία.

Abstract

Η σωματική δραστηριότητα περιλαμβάνει πολλά διαφορετικά είδη, από την κλασική γυμναστική μέχρι τα διάφορα είδη χορού, αποτελείται δε από τέσσερις σημαντικές συνιστώσες: την αερόβια άσκηση, τη μυϊκή ενδυνάμωση και γράμμωση, τον συντονισμό κινήσεων/ισορροπία και την ευλυγισία. Από τη στιγμή που ασκείται με μέτρο και σύνεση, επιδρά θετικά στην ανθρώπινη φυσιολογία με πολλούς τρόπους, ξεκινώντας από το αναπνευστικό και κυκλοφορικό σύστημα και καταλήγοντας σε όλα τα όργανα και ιστούς του ανθρώπινου σώματος. Για τον λόγο αυτόν -και ειδικά αν λάβει κανείς υπόψιν του πως με την πάροδο των ετών οι άνθρωποι ανά τον κόσμο ασκούνται ολοένα και λιγότερο- η συστηματική φυσική άσκηση συνίσταται ως πρόσθετο θεραπευτικό μέτρο για μία ποικιλία νοσολογικών καταστάσεων, μεταξύ των οποίων είναι η οσφυαλγία, οι τραυματισμοί των τενόντων, η οστεοπόρωση, η οστεοαρθρίτιδα, τα διάφορα κατάγματα των οστών, οι καρδιοπάθειες, διάφορα μεταβολικά και ενδοκρινικά νοσήματα, η παχυσαρκία, ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου Ι και ΙΙ, η λιπώδης διήθηση του ήπατος, νευρολογικά νοσήματα όπως είναι η νόσος Parkinson, η νόσος Huntington και η νόσος Alzheimer, ψυχιατρικές διαταραχές όπως είναι η κατάθλιψη και οι αγχώδεις διαταραχές, πνευμονικές παθήσεις, παθήσεις του ουροποιητικού συστήματος όπως η χρόνια νεφροπάθεια, αυτοάνοσα νοσήματα, αλλά και μια μεγάλη γκάμα από κακοήθειες που πλήττουν με μεγάλη συχνότητα τον γενικό πληθυσμό, όπως ο καρκίνος του μαστού, του παχέος εντέρου, του προστάτη και του πνεύμονα. Επίσης, βελτιώνει την ποιότητα του ύπνου, τη μνήμη και τη διάθεση στον γενικό πληθυσμό.Ο ρόλος του νοσηλευτή στην προώθηση της φυσικής άσκησης θεωρείται πολύ σημαντικός, λόγω της εγγύτητας που έχει με τον ασθενή αλλά και της δυνατότητάς του να κρίνει και να αξιολογήσει την κατάσταση τη υγείας του. Οφείλει λοιπόν ο νοσηλευτής, τόσο ηθικά όσο και επαγγελματικά, να ενημερώνει τους ασθενείς του σχετικά με τα οφέλη της φυσικής δραστηριότητας, αλλά και να τους προτείνει πιθανούς τρόπους άσκησης που μπορεί να ταιριάζουν στις ανάγκες ή/και στην ιδιοσυγκρασία του καθενός. Με τον τρόπο αυτόν, η θνησιμότητα, η νοσηρότητα, οι μεγάλοι χρόνοι παραμονής στα νοσοκομεία, οι μετεγχειρητικές επιπλοκές και άλλα αρνητικά συμβάματα αναμένεται να μειωθούν και οι ασθενείς αναμένεται να έχουν καλύτερη επιβίωση και υψηλότερη ποιότητα ζωής.