Επιτομή:
Η ένταση και η διάρκεια της Διεθνούς Οικονομικής Κρίσης, αλλά και τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά που απέκτησε στην εύθραυστη ελληνική οικονομία, οδήγησαν στην υπογραφή Μνημονίων Συνεννόησης με εκπροσώπους της Τρόικα με στόχο μεγάλες δημοσιονομικές και διαρθρωτικές αλλαγές για την διάσωση του εγχώριου τραπεζικού συστήματος και την αποφυγή της άτακτης χρεωκοπίας.
Ανάμεσα στις αλλαγές που προτάθηκαν και τελικά έγιναν νόμοι του Κράτους, αρκετές αφορούσαν την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, με στόχο –κατά τους δανειστές- την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, της προσέλκυσης επενδύσεων έντασης εργασίας και την καλυτέρευση του εμπορικού ισοζυγίου. Στο πλαίσιο αυτό χάθηκαν αρκετά προνόμια και εργατικά δικαιώματα τα οποία είχαν κατακτηθεί μετά από δεκαετίες εργατικών αγώνων, ενώ η ανεργία αυξήθηκε σε ποσοστά που όμοιά τους δεν είχε γνωρίσει η Ελλάδα στη διάρκεια του 20ου αιώνα.
Η υψηλή ανεργία συνοδεύτηκε με μία εσωτερική υποτίμηση και φτωχοποίηση του γενικού πληθυσμού. Το εξαιρετικό χαρακτηριστικό της περιόδου ωστόσο δεν είναι η απλή φτωχοποίηση των ανέργων και των μη οικονομικά ενεργών, αλλά η αύξηση της σοβαρής αποστέρησης και των εργαζομένων, ειδικά καθώς την περίοδο που εξετάζουμε αυξήθηκαν υπέρμετρα οι ελαστικές μορφές απασχόλησης.
