Συγγενείς διαμαρτίες νεογνών και νοσηλευτική παρέμβαση

Abstract

Σκοπός: Σκοπός της εργασίας μας είναι να αναλύσουμε τη συχνότητα των παιδιών που γεννιούνται με συγγενείς διαμαρτίες κυρίως του κρανιοπροσωπικού, εριστικού (άνω και κάτω άκρων) και του ουροποιογεννητικού συστήματος. Να αναζητήσουμε την αίτια και τα είδη των ανωμαλιών που παρουσιάζουν, τις σύγχρονες μεθόδους διάγνωσης της νόσου καθώς και παιδιατρικά θέματα που χρίζουν χειρουργικής αποκατάστασης. Ανασκόπηση Βιβλιογραφίας: Η παρούσα μελέτη αποτελεί μέρος βιβλιογραφικής ανασκόπησης από πρόσφατα επιστημονικά ελληνικά και ξένα συγγράμματα, άρθρα, περιοδικά, ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες, επιστημονικά site και βάσεις δεδομένων (google shcolar, Ενε, Εσνε, medline plus, pub med, science direct, iatronet, iatrotek). Αποτελέσματα: Οι συγγενείς διαμαρτίες είναι τα αποτελέσματα μιας ή περισσότερων ανωμαλιών που κάνουν την εμφάνιση τους στην διάρκεια της διάπλασης του εμβρύου. Το χρονικό εύρος εμφάνισης αυτών των ανωμαλιών είναι αρκετά μεγάλο και εκτείνεται από την 6η ημέρα μέχρι και το τέλος του 7ου μήνα της κύησης. Αναδεικνύεται από την εργασία μας ότι οι συγγενείς διαμαρτίες νεογνών υπήρχαν και θα συνεχίζουν να υπάρχουν να εμφανίζουν σοβαρές και ανίατες περιπτώσεις, άγνωστης αιτιολογίας να προκαλούν αναπηρίες να ταλαιπωρούνται παιδιά και οικογενείας και άλλες να είναι θανατηφόρες. Συμπεράσματα: Η συχνότητα εμφανίσεις νεογνών με συγγενείς διαμαρτίες δεν είναι ιδιαίτερα αυξημένη, τα προβλήματα όμως που προκαλούν είναι πολλά, άλλα σε πιο βαριά μορφή και άλλα σε πιο ήπια ανάλογα με την διαμαρτία που εμφανίζουν και τα συστήματα που επηρεάζουν. Η διάγνωση και η αντιμετώπιση των συγγενών διαμαρτιών του εμβρύου προγεννητικά, ήταν και παραμένει μια σοβαρή πρόκληση στην Περιγεννητική και Αναπαραγωγική ιατρική. Η ιατρική κοινότητα έχει κάνει τεράστια βήματα προόδου στην πρόληψη και αντιμετώπιση πολλών περιπτώσεων συγγενών διαμαρτιών. Παρόλα αυτά παραμένουν περιπτώσεις οι οποίες είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να αντιμετωπισθούν με σύνηθες αποτέλεσμα την κατάληξη του νεογνού.