Ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις που οφείλονται σε περιφερικούς φλεβικούς καθετήρες και νοσηλευτική παρέμβαση

Abstract

Οι λοιμώξεις που προκύπτουν στους νοσοκομειακούς φορείς, συνιστούν επικίνδυνο και εξελισσόμενο πρόβλημα για τους νοσηλευόμενους, με πολυάριθμο φάσμα επιπτώσεων, τόσο σε κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο όσο και σε παγκόσμιο. Το σύστημα υγείας, μέσω υπουργικών αποφάσεων, έχει εκπονήσει προγράμματα περί Επιδημιολογικής Επιτήρησης και Μέτρων Ελέγχου και Πρόληψης των νοσοκομειακών λοιμώξεων και των τρόπων εξάπλωσης τους, παρόλα αυτά όμως καθιστούν ακόμη την περιστολή τους ανάγκη άμεσης παρέμβασης. Ο ακρογωνιαίος λίθος για τον περιορισμό ανάπτυξης και εξέλιξης των παθογόνων μικροοργανισμών θεωρείται η επιδημιολογική διερεύνηση του φαινομένου, η οποία όμως για να υλοποιηθεί με επιτυχία, θα πρέπει να επικρατεί ειδικευμένη γνώση της παθογένειας των μικροοργανισμών και της μεταδοτικής τους ιδιότητας. Η εμφάνιση αποικίας και μετάδοσης των λοιμογόνων παραγόντων σχετίζεται με πολυάριθμες καταστάσεις, μια από τις οποίες είναι οι επεμβατικές τεχνικές που επιδέχονται οι ασθενείς κατά τη διαγνωστική και θεραπευτική τους αποκατάσταση. Ο καθετηριασμός των φλεβών αποτελεί σημαντικό αιτιολογικό παράγοντα δημιουργίας εστίας λοίμωξης και μετάδοση των μικροοργανισμών και συγκαταλέγεται στις ιατρικό-νοσηλευτικές πράξει που οφείλουν να τηρούνται με ορθολογικότητα και ρητή άσηπτη τεχνική. Ο πιο συνήθης και αναμενόμενος καθετηριασμός, που συνοδεύει την εισαγωγή του ασθενή στηρίζεται στην εφαρμογή του περιφερικού φλεβικού καθετήρα, μέσω του οποίου παρέχεται η δυνατότητα στον ασθενή να λαμβάνει ενδοφλέβια υγρά για ενυδάτωση, διαλύματα με φαρμακευτικές ουσίες για θεραπεία και χορήγηση αίματος ή και παραγώγων του όποτε κρίνεται αναγκαίο. Εντούτοις, η εφαρμογή του εμπλέκεται με την έναρξη νοσοκομειακών λοιμώξεων διότι ως εργαλείο που εισάγεται στην αιματική ροή του ασθενή, παρουσιάζει και την πιθανότητα να αναπτύσσονται ή να «εισάγονται» και μικροοργανισμοί εντός αυτής. Σήμερα, για να εκδηλωθεί μια λοίμωξη σε νοσηλευόμενο εντός νοσοκομειακού ιδρύματος θα πρέπει να ανιχνεύονται δύο βασικές παράμετροι: αφενός να αναγνωρίζονται αδυναμίες στο ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς, αφετέρου να είναι αποικισμένο με λοιμογόνους παράγοντες το νοσοκομειακό περιβάλλον, τόσο σε έμψυχο επίπεδο όσο και σε άψυχο. Γεγονός ιδιαίτερα συχνό στον Ελλαδικό χώρο, αν ληφθεί υπόψη ότι οι νοσοκομειακές λοιμώξεις αποτελούν τη συχνότερη επιπλοκή της φροντίδας υγείας. Σε αυτή την επιδεινούμενη κατάσταση εμπλέκεται ένα επιπλέον σημαντικό ζήτημα, αυτό της μικροβιακής ανθεκτικότητας των λοιμογόνων παραγόντων, λόγω υπερβολικής και πολλές φορές αδικαιολόγητης κατανάλωσης αντιβιοτικών ουσιών. Επομένως, σύμφωνα με τα παραπάνω στοιχεία, είναι σαφές το γεγονός ότι οι επαγγελματίες υγείας πρέπει να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα που εμφανίζουν οι νοσοκομειακές λοιμώξεις (ιδιαίτερα μέσω της χρησιμότητας των φλεβοκαθετήρων) και να ενισχύσουν τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό πλαίσιο, όλο το φάσμα των προληπτικών κατευθυντήριων οδηγιών (στη πρακτική του καθετηριασμού, στην αναγκαιότητα τήρησης της άσηπτης τεχνικής καθώς και στην ορθολογική χρήση των αντιβιοτικών), προκειμένου να πραγματοποιείται στα νοσοκομεία προστασία των ασθενών και των εργαζομένων.