Τα χαρακτηριστικά της φωνής ατόμων με σύνδρομο down

Abstract

Βιβλιογραφικό υπόβαθρο: Η φώνηση έχει χαρακτηστιστεί ως ένα από τα πιο σύνθετα φαινόμενα της ανθρώπινης φυσιολογίας. (Titze, 1994). Ο λάρυγγας και όλα τα μέρη της φωνητικής οδού αλλάζουν κατά τη διάρκεια της ζωής και οι αλλαγές αυτές αντανακλώνται στη φωνή. Η φωνή των ατόμων με Σύνδρομο Down έχει χαρακτηριστεί ως τραχιά, αναπνευστική, μονότονη, βραχνή, ρινική και με μεγάλη προσπάθεια έναρξης φώνησης (West et al., 1947; Montague et al., 1973; Moran & Gilbert, 1982; Pryce, 1994). Ωστόσο, οι έρευνες στη φώνηση των ατόμων με DS είναι περιορισμένες παγκοσμίως (Albertini et al., 2010), αλλά και στην Ελλάδα. Ο σκοπός της συγκεκριμένης έρευνας λοιπόν, είναι η καταγραφή και η σύγκριση των βασικών χαρακτηριστικών της φωνής των ατόμων με Σύνδρομο Down με την ομάδα ελέγχου, στην Ελλάδα. Μεθοδολογία: Παρατίθενται πληροφορίες σχετικά με τη συλλογή, τη μέτρηση και την ανάλυση φωνών προκειμένου να διερευνηθούν τα χαρακτηριστικά των ατόμων με Σύνδρομο Down. Οι πληροφορίες αυτές συλλέχθησαν μέσω των μετρήσεων των F0, Jitter, Shimmer, HNR & ΜΧΦ. Αρχικά, δόθηκε ερωτηματολόγιο για τυχόν αποκλεισμό συμμετεχόντων (βάσει κριτηρίων) και στη συνέχεια έγινε η ακουστική ανάλυση. Ο συνολικός πληθυσμός (άτομα με Σύνδρομο Down καιομάδα ελέγχου) ανέρχεται στους 20, απαρτιζόμενοι από 12 γυναίκες και 8 άνδρες, ηλικίας από 17 έως 24 ετών. Αποτελέσματα: Οι γυναίκες με DS παρουσίασαν σημαντικά αυξημένο μέσο όρο βασικής συχνότητας, μέσο όρο Jitter και μέσο όρο Shimmer συγκριτικά με τους αντίστοιχους μέσους όρους των γυναικών της ομάδας ελέγχου. Σε αντίθεση, μειώμενος σε σχέση με την ομάδα ελέγχου, βρέθηκε ο μέσος όρος του κλάσματος των αρμονικών ως προς το θόρυβο (HNR) των γυναικών με DS. Μεγάλη απόκλιση παρατηρήθηκε στο μέσο όρο του μέγιστου χρόνου φώνησης των φωνημάτων /a/, και στην αναλογία του κλάσματος /s/ προς /z/ των γυναικών με DS, σημειώνοντας μείωση σε σχέση με την ομάδα ελέγχου. Οι άνδρες εμφάνισαν αυξημένο μέσο όρο τόσο βασικής συχνότητας, όσο Jitter και Shimmer. Ωστόσο, ο μέσος όρος του κλάσματος αρμονικών ως προς το θόρυβο παρουσίασε μείωση, συγκρινόμενος της ομάδας ελέγχου. Ακολούθως, ο μέσος όρος του μέγιστου χρόνου φώνησης του φωνήματος /a/ καιστην αναλογία του κλάσματος /s/ προς /z/ των ανδρών, σημείωσε μείωση συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου. Συμπέρασμα: Τα αποτελέσματα υποδεικνύουν την ανάγκη για εκτενέστερη έρευνα επί των προαναφερθέντων θεμάτων, για το σχηματισμό μιας πιο ολοκληρωμένης άποψης.