Επιτομή:
Η υδατοκαλλιέργεια άρχισε να εφαρμόζεται πριν από το 5000 π.Χ. στην Ασία, σύμφωνα με αρχαιολογικά ευρήματα. Η υδατοκαλλιέργεια λαμβάνει χώρα σε γλυκά, υφάλμυρα και αλμυρά νερά και συνίσταται σε περιβαλλοντικό έλεγχο. Το τρέχον σύστημα ελέγχου είναι τόσο αναποτελεσματικό που θέτει σε κίνδυνο τις προσπάθειες για την επίτευξη βιώσιμης εκμετάλλευσης. Η έκκληση για αυξημένη συμμετοχή και καινοτομία στις περιβαλλοντικές πολιτικές έχει περιγραφεί ως πολιτικός εκσυγχρονισμός. Έτσι, έχουν εμφανιστεί θεσμικές ρυθμίσεις που περιλαμβάνουν εκπροσώπους του κράτους, της αγοράς και της κοινωνίας των πολιτών. Ο συντονισμός της διαχείρισης της αλιείας στο πλαίσιο της ΕΕ αποτελεί μια σύμπραξη δημόσιου-ιδιωτικού τομέα σε (υπο) εθνικό επίπεδο. Η ολλανδική κυβέρνηση ενθάρρυνε τους ψαράδες να συνεχίσουν την αλιεία και οι τράπεζες τους ενθάρρυναν να σταματήσουν την αλιεία. Ως αποτέλεσμα, οι ψαράδες ένιωσαν το βάρος της οικονομικής τους επιβάρυνσης. Η εισαγωγή ενός συστήματος συνεργασίας στις Κάτω Χώρες επέφερε μια αλλαγή στη βασική διακυβέρνηση της διαχείρισης της αλιείας. Η σύγχρονη διακυβέρνηση τροφοδοτεί την ανάπτυξη διαφορετικών τοπικών θεσμικών λύσεων. Τα Συστήματα Υδατοκαλλιέργειας με Ανακύκλωση (RAS) είναι επίγεια συστήματα που επαναχρησιμοποιούν το νερό μετά από μηχανική, χημική και βιολογική επεξεργασία. Τα Συστήματα Υδατοκαλλιέργειας με Ανακύκλωση μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την εκτροφή οποιουδήποτε είδους ψαριού, γλυκού νερού ή θαλάσσιου ή άλλων υδρόβιων ζώων. Τα μαλάκια μπορούν να έχουν θετική επίδραση στην ποιότητα του νερού των παράκτιων περιοχών. Η θαλάσσια ιχθυοκαλλιέργεια χωρίζεται σε κατηγορίες ανάλογα με το πού βρίσκεται το ιχθυοτροφείο. Οι λίμνες της ενδοχώρας είναι το κύριο σύστημα παραγωγής λαβρακιού και τσιπούρας στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Τα χερσαία συστήματα δεξαμενών είναι εντατικά και στοχεύουν στην παραγωγή ψαριών υψηλής αξίας, όπως σολομού και πέστροφας.
